معماری تزئینی از ابتدای تاریخ بشریت در کنار معماری کاربردی وجود داشته است. در این مطلب ویژگی های هنری و شاخصه های تزئینی در معماری تمدن بین النهرین که از قدیمی ترین تمدن های زمین است مورد بررسی قرار می گیرد. در معماری تزئینی، هر آرایه فرای کیفیات ظاهری خود، دارای ارزشی برگرفته از فرهنگ، هویت، عقیده و آرمانهای آن جامعه بوده است که در قالب آن نقوش، تجسم یافته است. آرایه های معماری، از سویی ذهن بیننده را به زیبایی ظاهری نقوش و نوع کاربری فضاهای بنایی که نقش و نگارها در آن جای گرفته فرامیخواند و از سوی دیگر، بیننده را به قلمروی راز و رمزهای فرهنگی و معنوی پوشیده در مفاهیم نقشها معطوف میکند. در مقالات قبلی ویژگی های عناصر تزئینی در معماری مصر باستان و ویژگی های عناصر تزئینی در معماری یونان باستان را بررسی کردیم. در ادامه به بررسی ویژگی های هنری و شاخصه های تزئینی در معماری بین النهرین می پردازیم.
(( 5300 ق.م الی 350 ق.م - بین اور و بابل - شهرها با قلعه و دیوارهای بلند – تبحر در ساخت معابد – خشتهای گلی و آجری – معابد پلکانی (Uruk) – ارتفاع هر طبقه 12 متر بود (به امید ظهور خدا) – اختراع خط میخی و ساخت مدرسه در کنار معابد جهت آموزش آن ))
برجستگی و قطور بودن نقش هیکلها و بیان قدرت چشمها و ایجاد ارتباط میان انسان و خدا که از مواد و پیوند هنر این دوره با آثار پیشین است.
(( استفاده از آجر لعابدار – از آن دوره، تنها "دروازۀ ایشتار" به جا مانده است. ))
نظر خود را بیان کنید :